Ο ΣΙΑΗΛΟΣ

Ο Σιάηλος υπήρξε αληθινό πρόσωπο που έζησε κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και στα πρώτα χρόνια της ιδρύσεως της Κυπριακής δημοκρατίας στο χωριό της Έμπας. Ήταν γυρολόγος και μάζευε κυρίως άδεια ποτσιά από μπογιές παπουτσιών και τα μεταπωλούσε.

Γυρνούσε τις γειτονιές και φώναζε,

-ποτσιά της πογιάς αγοράζω κόρη κοπελλούες.

Πολλές κοπελλούες από λύπηση του έδιναν τα μεταχειρισμένα μπουκάλια και ποτσούθκια δωρεάν.

Ήταν ένας γραφικός τύπος καμπούρης με ένα ραβδί που χρησιμοποιούσε ως αποκούμπι για να στηρίζει το βάρος του σώματος του που έγερνε μπροστά. Πάντα σκυφτός με μια σακούλα στον ώμο φάνταζε φιγούρα από βιβλίο να ξεχωρίζει από μακριά μέσα σε ζέστη ή κρύο, καθημερινά να βαδίζει αργά ροβολώντας προς τη Χλώρακα.

Τα μικρά παιδιά έτρεχαν τριγύρω του και τον περίπαιζαν, αλλά αυτός μειλίχια τους μειδιούσε και τους μιλούσε.

Ήταν έσχατος της κοινωνίας μιας εποχής όπου οι περισσότεροι άνθρωποι ζούσαν σε ανέχεια και ο καθένας προσπαθούσε να προσαρμοστεί στα δεδομένα εκείνου του καιρού, έτσι και ο ίδιος ζώντας σε έναν εφιάλτη κοινωνικής απομόνωσης, προσπαθούσε να προστατευτεί με τον τρόπο του και να δημιουργήσει μια διαφορετική λογική επαφής με την πραγματικότητα.

Διαμορφώνοντας τοιουτοτρόπως έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα δικής του σοφίας, συνομιλούσε και αστειευόταν με τα μικρά παιδιά και τις νοικοκυρές, ενώ απέφευγε τους άλλους. Γύριζε με τη σακούλα στον ώμο και εμπορευόταν μεταχειρισμένα υαλικά προϊόντα. Με αδυναμία στις κοπελλούες, προσπαθούσε να πιάνει κουβέντα μαζί τους και να είναι πάντα υποψήφιος γαμπρός. Και οι κοπελλούες τον περίπαιζαν και έσπαγαν  πλάκα μαζί του. Και αυτός μωροπίστευτος προσδοκούσε πως κάποια από αυτές θα τον παντρευόταν.

Ώσπου στο τέλος αφού είδε και αποείδε, παντρεύτηκε μια γριά που του προξένεψαν.

Ήταν μια γριά γεροντοκόρη που είχε περάσει τα εξήντα η καημένη, αλλά δεν είχε παύσει να περιμένει έναν γαμπρό. Τον περίμενε με μια ελπίδα και κάθε βράδυ στην προσευχή της παρακαλούσε το θεό να της στείλει έναν, όποιον και νάναι. Είχε βάλει σκοπό της πριν πεθάνει να παντρευτεί. Ήξερε πως όπως ο νυμφίος ήρθε εν τω μέσω της νυχτός, μπορούσε και γι΄αυτήν να έρθει οποιαδήποτε στιγμή. Πρωί, μέρα μεσημέρι, νύχτα ή ξημερώματα.

Έτσι την καλή εκείνη μέρα που η προξενήτρα την επισκέφτηκε και της είπε πως

σκέφτηκε τον Σιάηλο για άντρα της, αυτή αμέσως δέχτηκε, και της έταξε μπαξίσι αν τέλειωνε τη δουλειά.

Την παντρεύτηκε ο Σιάηλος, αλλά για να τη ζήσει δεν αρκούσαν τα εισοδήματα από τα κέρδη του επαγγέλματος του. Έτσι καθώς γύριζε τα χωριά αγοράζοντας τα άδεια ποτσούθκια από τις μπογιές παπουτσιών ΣΤΕΜΜΑ για να τα μεταπωλήσει, από όποιο χωράφι περνούσε, έκοβε και λίγα οπωρικά.

Πολλοί περβολάρηδες όταν τον έβρισκαν μέσα στα χωράφια τους να κοκκολογά, δεν του θύμωναν γιατί ήξεραν την φτώχεια του.

 

Μια φορά ενώ βάκλιζε καρύδια σε ένα ξένο χωράφι, πέρασε ένας περαστός και τον ρώτησε πως κατάφερε να είναι τόσο μεγάλα, και αν μπορούσε να δοκιμάσει ένα. Και ο αθεόφοβος του λέει,

-Ά φίλε μου, βάζω τους πολλήν κόπριν τζιαι νερό, γι’ αυτό είναι τόσο μεγάλα. Μάζεψε όσα θέλεις φίλε μου, πάρε τζι΄ έσσω να φαν τα μωρά.

Ο ΠΑΝΟΥΡΓΟΣ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΣ

«Βράχια ή Βράχος ή Πλαγιαστή» είναι μια θάλασσα στη Χλώρακα ανάμεσα της «Αλικής» και του «Πηλού», δυο άλλες θάλασσες. Είναι επικίνδυνη και τρικυμιώδης με ψηλούς γκρεμούς από θεόρατα βράχια εκ των οποίων πολλά κύλισαν εντός της θάλασσας από τους σεισμούς και τις κατολισθήσεις στο πέρασμα των αιώνων.

Είναι συνεχώς τρικυμισμένη με επικίνδυνα ρεύματα, ώστε οι άνθρωποι την αποφεύγουν. Όταν όμως κατά καιρούς ήταν ησυχασμένη, όλοι οι ψαράδες κατέκλυζαν τις ακτές και ψάρευαν καθώς ένεκα της μορφολογίας του βυθού, τα ψάρια ήταν εύγεστα και περιζήτητα.

Ο Κυριάκος ο Μαυρονικόλας ήταν ίσαμε είκοσι χρονών παλληκάρι  και περνιόταν ο καλύτερος ψαράς με ψαροντούφεκο και με δυναμίτη.

Ο Κουρρούσιης ήταν δεκατεσσάρων χρόνων και ήταν δεινός κολυμβητής και ψαράς, μαθητευόμενος του πρώτου.

Ήταν μια καλοκαιρινή μέρα και η θάλασσα στα Βράχια ήταν γαληνεμένη και τα κρυστάλλινα νερά πεντακάθαρα. Τα κίτρινα φύκια βλαστημένα στο βυθό ανασηκωμένα προς τον ήλιο, έμοιαζαν όμορφα σαν δάσος και ανάμεσα τους τα ψάρια κολυμπούσαν ψάχνοντας την τροφή τους. Ο Κουρούσιης σαν μικρό παιδί που άλλη δουλειά δεν είχε από το να τριγυρνάει τις ακρογιαλιές, λιαζόταν με το σώβρακο ξαπλωμένος πάνω στα χλωρά μαλακά φύκια σε μια μεγάλη λεία πέτρα που ξεσκεπάστηκε από τα νερά καθώς αυτά είχαν υποχωρήσει από την άμπωτη. Σε μια στιγμή που ανασηκώθηκε, είδε δίπλα του μέσα στη θάλασσα ένα μεγάλο αλάγι από θεόρατους σορκούς. Σηκώθηκε μεμιάς και έμεινε να τους παρακολουθεί στεναχωρημένος καθώς μικρό παιδί δεν είχε μαζί του ένα δυναμίτη να τους ρίξει.

Όμως η τύχη του ήταν μεγάλη γιατί απέναντι πάνω ψηλά στον γκρεμό είδε τον Κυριάκο να στέκει και να αγναντεύει τον ορίζοντα. Ήξερε πως πάντα κουβαλούσε ένα δυναμίτη μαζί του, έτσι του έβαλε μια φωνή και με νοήματα του έδειξε πως στο γιαλό υπήρχαν ψάρια.

Έτρεξε ο Κυριάκος, είδε τα ψάρια και έριξε το δυναμίτη. Η θάλασσα γέμισε πεθαμένα ψάρια που αστραποβολούσαν ασημένια από το φως του ήλιου. Και ο Κουρούσιης δεινός στο κολύμπι και στο μακροβούτι, έπεσε στη θάλασσα και άρχισε να τα μαζεύει.

Ύστερα ο Κυριάκος έβγαλε μια σακούλα που κουβαλούσε πάντα στη τσέπη του και τα έβαλε μέσα. Η σακούλα γέμισε και ξεχείλισε. Άμα τέλειωσε γύρισε και είπε στον μικρό βουτηχτή,

-πάρε και συ δυο-τρία ψάρια να σου τηγανίσει η μάνα σου.

Ύστερα φορτώθηκε τη σακούλα και κίνησε για το χωριό.

Το μικρόν παιδί τον άφησε να απομακρυνθεί, και με ένα μειδίαμα ετοιμάστηκε να ξαναβουτήξει.

ήταν ένα έξυπνο παιδί, παμπόνηρος και πανούργος. Ήξερε τον δάσκαλο του καλά, και περιμένοντας την αντίδραση του, στο μάζεμα των ψαριών κάθε ένα που έβγαζε έξω, έριχνε άλλα δύο σε μια πλατιά σχισμή μέσα στη θάλασσα.

Όταν τέλειωσε γέμισε άλλες δυο σακούλες και με κόπο τις φορτώθηκε και τις κουβάλησε στο σπίτι του.

ΤΑ ΚΡΟΜΜΥΘΚΙΑ

Ο Γρήστος του Κωστάντινου με τον Γιωρκή του Πενταρά, κάτω στη θάλασσα φύτεψαν φουμουσιάρικα ένα χωράφι κρεμμύδια. Τα πότιζαν, τα βοτάνιζαν, έκαναν μια καλή σοδειά και ήρθε η ώρα της συγκομιδής.

Όλοι μαζί οικογενειακώς συν γυναιξί και τέκνοις, άρχισαν την εκρίζωση και το στοίβαγμα σε σωρούς μέσα στο χωράφι. Ύστερα από μια βδομάδα που αποξεράθηκαν τα φύλλα, άρχισαν να τα καθαρίζουν και να τα ρίχνουν σε συρίζες πάνω σε δυο γαϊδάρους, που ο Γρήστος οδηγούσε στο χωριό στην αυλή του σπιτιού του και τα τοποθετούσε σε δυο γουνάρια για τη μοιρασιά.

Ο Γρήστος ήταν ξακουστός για την πονηράδα του, έτσι έσκαψε ένα ξέβαθο λάκκο μέσα στη γη και αφού αυτός γέμισε με τα κρεμμύδια, τα υπόλοιπα σχημάτισαν ένα γουνάρι πάνω από τη γη.

Όταν τέλειωσε η μεταφορά και ήρθε η ώρα της μοιρασιάς, ο Γρήστος μεγαλόψυχα, λέει στον Γιωρκή,

-φίλε μου επειδή σε αγαπώ και σε εκτιμώ, εσύ να πάρεις αυτό το γουνάρι που είναι μεγαλύτερο από το άλλο.

Ο Γιωρκής ξακουστός για την εξυπνάδα που είχε του απαντά,

-φίλε μου σε ευχαριστώ για τη γενναιοδωρία σου, δέχομαι με πολλή ευχαρίστηση, αλλά θα πάρω επίσης και το άλλο γουνάρι που είναι στο χώμα κάτω από το γουνάρι σου.

ΖΕΞΕ ΤΖΙ΄ ΕΡΚΟΥΜΑΙ

Ο Ρωτσής, μια φορά είπε στη γυναίκα του να ζέξει τα βόδια κι’ έρχεται να τα πάρει να οργώσει το χωράφι. Η γυναίκα του υπάκουη, πήγε στο σταύλο να τα ζέξει.

Εκείνη τη στιγμή μπήκαν στο σπίτι δυο αστυνομικοί και τον συνέλαβαν για ένα μικρό παράπτωμα να τον πάρουν στο σταθμό να δώσεις ξηγήσεις, του είπαν.

-Γυναίκα, της λέει, μην τα ξεζέψεις και έρχομαι γρήγορα πίσω.

Τον πήραν, αλλά τον κράτησαν στα κρατητήρια τρεις ημέρες. Η γυναίκα του όμως καθώς ήταν λίγο ελαφριά στο νου, άφησε τα βόδια ζεμένα μέχρι την επιστροφή του. Εκτοτε παρέμεινε η φράση να λεγεται για καποιον που υποσχόταν να παει κάπου και να επιστρέψει σε λιγο, ενω δεν επέστρεφε. 

Θα μπορούσε να είχε συμβεί κάτι χειρότερο

Ο Σοφός εκνεύριζε συνεχώς τους φίλους του με την αιώνια αισιοδοξία του. Όσο άσχημη κι αν ήταν μια κατάσταση, εκείνος έλεγε πάντοτε, 

-Θα μπορούσε να είχε συμβεί κάτι χειρότερο.
Για να τον θεραπεύσουν από αυτή του την ενοχλητική συνήθεια οι φίλοι του αποφάσισαν να του στήσουν μια κατάσταση τόσο μαύρη, τόσο ζοφερή, που να μην μπορούσε  να βρει καμία ελπίδα σ' αυτήν. Μια μέρα ένας απ' αυτούς τον πλησίασε και του είπε,
- Άκουσες τι συνέβη στο φίλο μας το Γιώργο; Χθες βράδυ, πήγε στο σπίτι του, βρήκε τη γυναίκα του στο κρεβάτι με έναν άλλο άντρα, τους σκότωσε και τους δύο κι ύστερα αυτοκτόνησε.
-Τρομερό, θα μπορούσε όμως να είχε συμβεί κάτι χειρότερο, απάντησε ο Σοφός
-Μα τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, που να ήταν χειρότερο; Μένουν απορημένοι οι φίλοι του.
-Αν είχε συμβεί αυτό προχθές, τώρα θα μπορούσα να είμαι εγώ ο σκοτωμένος. Τους απαντάει εκείνος. 

Η αλήθεια

Μία ομάδα αναζητητών της Αλήθειας, επισκέφτηκε το Σοφό  για να ακούσει τη διδασκαλία του. 

-Αν θέλετε να μάθετε για την Αλήθεια, θα πρέπει να το πληρώσετε ακριβά. Τους λέει εκείνος,
-Και γιατί θα πρέπει να πληρώσουμε ακριβά για να μάθουμε κάτι σαν την Αλήθεια, τον ρώτησαν.
-Δεν έχετε προσέξει ότι η σπανιότητα ενός πράγματος είναι που καθορίζει την τιμή του; Τους απαντάει εκείνος.

Κυνηγώντας δύο και τρείς λαγούς ταυτόχρονα

Ήταν ένας που εξελέγη σαν Κοινοτικός Σύμβουλος, ύστερα εξελέγη σε ακόμα μια θέση, και σκέφτηκε να διεκδικήσει και τρίτη θέση. Επισκέφτηκε το Σοφό και ζήτησε τη γνώμη του.

-Θα ήθελα να αποχτήσω ακόμα μια θέση αφού δεν ικανοποιούμε με αυτές που έχω, και ο κόσμος με ψηφίζει, του λέει

Ο Σοφός του αποκρίνεται,- ο κυνηγός που κυνηγά δύο λαγούς ταυτοχρόνως τελικά δεν θα πιάσει κανέναν, πόσο μάλλον να κυνηγά τρείς.

Όταν κάποιος προσβάλλει κάποιον, οι προσβολές γυρίζουν σε αυτόν

Κάποτε ο Σοφός ήταν εκλελεγμένος πρόεδρος. Μια φορά όταν είχε εκλογές, ένας μορφωμένος νέος με πολλά πτυχία αποφάσισε να τον καλέσει σε αναμέτρηση στην τηλεόραση και να νικήσει τον Σοφό που δεν είχε πτυχία και έτσι να κερδίσει τη συμπάθεια και την ψήφο των πολιτών. Μαζί με την καταπληχτική του ρητορική, είχε το ταλέντο να εντοπίζει τις αδυναμίες του αντιπάλου του. Περίμενε πάντα τον αντίπαλο να μιλήσει πρώτος αποκαλύπτοντας έτσι τα αδύνατα του σημεία, και μετά του επιτιθότανε ανελέητα και με τον τρομερό λόγο που είχε, κανείς δεν μπορούσε να αντέξει μαζί του. Δέχτηκε ο πρόεδρος την πρόκληση, και βγήκανε ενώπιον των πολιτών για ένα ντιπειτ. Καθώς πήραν τις θέσεις τους, ο νεαρός πολιτικός άρχισε να προκαλεί και να προσβάλλει βάναυσα τον Σοφό, λέγοντας του συνέχεια για τα πολλά σκάνδαλα που πέτυχε στη διακυβέρνηση του. Ο Σοφός παρέμενε ατάραχος και ακίνητος για πολλές ώρες να τον ακούει αφήνοντας τον να εκτίθεται ο ίδιος, μέχρι που τελικά ο νεαρός πολιτικάντης εξουθενώθηκε και αναγνωρίζοντας την ήττα του, αποχώρησε. Όταν ο δημοσιογράφος ρώτησε το Σοφό πως άντεξε τόσες προσβολές, αυτός απάντησε,

-Εάν κάποιος σου προσφέρει ένα δώρο, κι εσύ αρνηθείς να το δεχτείς, σε ποιόν ανήκει το δώρο;

Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από χώμα

Ήταν ένας ασήμαντος άνθρωπος πολύ λυπημένος και μονολογούσε.

-πόσο δυστυχισμένος είμαι, άλλοι άνθρωποι είναι τόσο μεγάλοι και τρανοί, έχουν μεγάλες θέσεις  και εγώ είμαι τόσο μικρός και ασήμαντος,  γιατί να είναι η ζωή τόσο σκληρή;
Ο Σοφός που βρισκόταν εκεί κοντά, τον άκουσε και αποφάσισε να του απαντήσει,

-Τα λες αυτά διότι δεν έχεις κατανοήσει την πραγματική σου φύση. Νομίζεις ότι είσαι ένας άνθρωπος και νομίζεις ότι είσαι μικρός και ασήμαντος, ενώ στην πραγματικότητα δεν είσαι τίποτα από τα δύο»
Ξαφνιασμένος ο ανθρωπάκος όλο απορία ερωτά,

-Πως; Δεν είμαι άνθρωπος; Μα δεν βλέπεις; Περπατώ, μιλώ, συμπεριφέρομαι σαν άνθρωπος, είμαι άνθρωπος.

Με ηρεμία ο Σοφός αποκρίνεται,

-Αυτό που αποκαλείς άνθρωπο δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσωρινή μορφή σου. Στην πραγματικότητα, δεν είσαι τίποτε άλλο παρά χώμα. Όταν κατανοήσεις την βάση της φύσης σου, θα απαλλαχτείς από την μιζέρια σου και θα δεις ότι εγώ είμαι εσύ, εσύ είσαι εγώ, και οι δύο είμαστε κομμάτι του ιδίου Όλου.

Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής και η προδοσία

Ρώτησε ένας το Σοφό να του πει τη γνώμη του και αν ονομάζεται αποστασία και προδοσία η στάση του Βουλευτή Ζαχαρία Κουλία σε σχέση με τη ψήφο του που αντί στο κόμμα του για την εκλογή προέδρου της βουλής, την έδωσε σε άλλο κόμμα που είχε αποτελεσμα να εκλεγεί ο άλλος.

-Στην Κύπροόταν κάποιος έρχεται στο δικό μας κόμμα από άλλο κόμμα τον ονομάζουμε Πατριώτη, όταν φεύγει από το κόμμα μας, τον ονομάζουμε προδότη, του λέει.

Όχι νεκρός ακόμα

 Κάποιος ρώτησε το Σοφό άνθρωπο,

-τι συμβαίνει σ’ ένα σοφό άνθρωπο, μετά θάνατον;
-Πως να ξέρω;

αποκρίθηκε ο Σοφός.
-Επειδή είσαι σοφός,

απάντησε ο άλλος.

-Αλλά όχι νεκρός Σοφός ακόμα,

αποκρίθηκε ο Σοφός.

Ο Φιλόσοφος

Ένας ονομαστός επιστήμονας και στοχαστής φίλος του Σοφού, ήταν πλήρης αδιάφορος για τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των σημαντικών και ασήμαντων ανθρώπων. Με όλους που τον επισκέπτονταν η συμπεριφορά του ήταν ίδια, απλή και ανιδιοτελής. Αυτό έφερνε σε σκέψεις τον Σοφό άνθρωπο  που ήξερε ότι ο φίλος του κάνει κακό στον εαυτό του αγνοώντας μερικούς ανθρώπους που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν στην απόκτηση υλικών αγαθών και υψηλού πόστου.
- Τελικά τίποτα καλό δεν πρόκειται να γίνει με σένα, είπε στο φίλο του, θα μείνεις φιλόσοφος όλη σου τη ζωή.
- Και τι είναι φιλόσοφος κατά τη γνώμη σου, με περιέργεια ρώτησε ο φίλος τον Σοφό.
- Φιλόσοφος είναι ένας βλάκας ο οποίος προσπαθεί όλη τη ζωή του για να μιλάνε για αυτόν μετά το θάνατό του

Αυθαίρετα συμπεράσματα

Ο Σοφός είπε στον νεαρό την ιστορία για έναν βασιλιά που περνούσε με την συνοδεία του του μέσα από μια μικρή πολιτεία και πρόσεξε τα αποτελέσματα μιας εντυπωσιακά εύστοχης σκοποβολής. Ζωγραφισμένοι πάνω στα δέντρα, φράχτες και τοίχους, ήταν στόχοι - κύκλοι που έδειχναν πως χτυπήθηκαν ακριβώς στο κέντρο. Ο βασιλιάς διέταξε να φέρουν κοντά του τον σκοπευτή. Ήταν ένα δεκάχρονο αγόρι.
-Αδύνατον! φώναξε ο βασιλιάς, Πώς το κατάφερες;
-Πολύ απλά, απάντησε το παιδί, πρώτα ρίχνω και μετά ζωγραφίζω τους κύκλους.

Ύστερα ο Σοφός συμπλήρωσε: 
-Εσύ δεν ακούς για να γνωρίζεις κάτι καινούριο, αλλά για να βρεις επιβεβαίωση στις σκέψεις σου. Εσύ λογομαχείς όχι για να βρεις την αλήθεια, αλλά για να υπερασπίζεις τις πεποιθήσεις σου.
-Το ίδιο όπως κάνει το παιδί με τους στόχους, και εσύ πρώτα βγάζεις αυθαίρετα συμπεράσματα και μετά ανεγείρεις γύρο τους το τελικό αποτελεσμα. Ακριβώς έτσι δημιούργησες την ιδεολογία σου και τη θρησκεία σου.

Υπάρχει Θεός

- Υπάρχει Θεός; ρώτησε ο Σοφός κάποιους νεαρούς.
- Ναι, φωνάξανε όλοι οι νεαροί.
-Λάθος απάντηση, είπε ο Σοφός.
- Όχι, ξαναφωνάξανε οι νεαροί.
- Ξανά λάθος απάντηση, είπε ο Σοφός.
-Τότε ποια είναι η απάντηση, ρωτήσανε με απορία οι νεαροί.
-Απάντηση δεν υπάρχει.
- Γιατί;
-Διότι δεν υπάρχει ερώτηση. Δεν ξέρουμε τίποτα για τον Θεό, είναι εκτός ορίων της κατανόησής μας. Πώς μπορούμε να ρωτάμε για Αυτόν.

Συμπέρασμα: Υπάρχει Θεός, αλλά είναι άγνωστος.

ΕΠΑΡΣΗ ΚΑΙ ΕΓΩΙΣΜΟΣ

Αυτός που έχει έπαρση, εγωισμό και περισσότερη απο ότι πρεπει υπερηφάνεια για την διάνοιά του, μοιάζει με τον φυλακισμένο που είναι υπερήφανος που έχει μεγάλο κελί.

Η παρούσα στιγμή

Ένας πολεμιστής αιχμαλωτίστηκε από τους εχθρούς του και φυλακίστηκε. Εκείνη τη νύχτα, δε μπορούσε να κοιμηθεί, φοβούμενος ότι την επόμενη μέρα ίσως να τον ανακρίνουν, να τον βασανίσουν και τελικά να τον εκτελέσουν. Μα, εκείνη τη στιγμή θυμήθηκε τα λόγια του Σοφου ανθρωπου που του ειχε πει:
-Το αύριο δεν είναι πραγματικό. Είναι μια ψευδαίσθηση. Η μόνη πραγματικότητα είναι το τώρα.
Θυμούμενος αυτά τα λόγια, γαλήνεψε και κοιμήθηκε.

Ίσως...

Μια φορά ο Σοφός άνθρωπος διηγήθηκε στον γείτονα του την παρακάτω ιστορία θέλοντας να του εξηγήσει ότι όλα είναι της μοίρας γραφτό.

Ήταν ένας γέρος αγρότης που δούλευε στα χωράφια του πολλά χρόνια. Μια μέρα, το άλογό του το σκάσε. Όταν το έμαθαν οι γείτονες, πήγαν να τον επισκεφτούν.
-Τι ατυχία...

Του είπαν με συμπάθεια.
-Ίσως...

 απάντησε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα το άλογο επέστρεψε φέρνοντας μαζί του 3 ακόμα άγρια άλογα.
-Τι καλή τύχη

θαύμασαν οι γείτονες.
΄-Ίσως...

απάντησε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα ο γιός του αγρότη προσπάθησε να καβαλήσει ένα από τα άγρια άλογα μα έπεσε και έσπασε το πόδι του. Γι άλλη μια φορά οι γείτονες ήρθαν να συμπαρασταθούν.
-Τι ατυχία...

είπαν πάλι με συμπάθεια.
-Ίσως...

απάντησε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα στρατιωτικοί ήρθαν στο χωριό και επιστράτευσαν όλους τους νέους, εκτός από τον γιό του αγρότη, επειδή είχε σπασμένο πόδι.
-Τι καλή τύχη,

θαύμασαν οι γείτονες.
-Ίσως...

Ξανά απάντησε ο αγρότης...

Ένα διδακτικό μάθημα

Μια φορά Θέλοντας ο Σοφός άνθρωπος να δώσει ένα διδακτικό μάθημα στον καλό του γείτονα, έκανε πως κάτι έψαχνε έξω στη βεράντα του.

Ο κάλος γείτονας βλέποντας τον ρώτησε,

-Σοφέ μου άνθρωπε, τι έχασες να σε βοηθήσω να το βρεις;
-Έχασα το φυλακτό μου.
-Και που το έχασες;
-Έξω στον κήπο.
-Τότε γιατί το ψάχνεις πανω στη βεράντα;
-Γιατί εδώ έχει περισσότερο φως.

Όταν απορημένος του είπε,

-Δεν πιστεύω στα μάτια μου να βλέπω να κάνεις ότι κάνεις, εσύ ένας σοφός.

Τότε ο Σοφός του είπε ότι το έκανε σκόπιμα για να του εξηγήσει ότι χρειάζεται να ξεκινάει κανείς τις αναζητήσεις του από αυτά που μπορεί να κατανοήσει, από αυτά που φαίνονται ευκολότερα, "φωτεινότερα", πιο κοντά στη λογική του και έπειτα να καταπιάνεται με τα πιο απρόσιτα και ..."σκοτεινά".

Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας

"Όταν ήμουν μικρός και πηγα στο τσίρκο,  μου έκανε τρομερή εντύπωση ένας ελέφαντας που ενώ στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, στεκόταν με μια αλυσίδα δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος, που ωστόσο το ξύλο ήταν μικρό και ήταν ελαχιστα μπηγμένο στο έδαφος. 

Μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;
Πιστεύοντας στη σοφία των μεγάλων, ρώτησα κάποιον δάσκαλο για το μυστήριο του ελέφαντα. Μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος. Έκανα τότε την αυτονόητη ερώτηση, -αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;
Δεν πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, ώσπου πριν μερικά χρόνια ανακάλυψα ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση:

-Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
Εγώ φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Σίγουρα τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο… Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του…
Σήμερα σκέφτομαι ότι ο λοι είμαστε σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω…