Ήταν ένας ασήμαντος άνθρωπος πολύ λυπημένος και μονολογούσε.
-πόσο δυστυχισμένος είμαι, άλλοι άνθρωποι είναι τόσο μεγάλοι και τρανοί,
έχουν μεγάλες θέσεις και εγώ είμαι τόσο μικρός και ασήμαντος, γιατί
να είναι η ζωή τόσο σκληρή;
Ο Σοφός που βρισκόταν εκεί κοντά, τον άκουσε και αποφάσισε να του απαντήσει,
Ο Σοφός που βρισκόταν εκεί κοντά, τον άκουσε και αποφάσισε να του απαντήσει,
-Τα λες αυτά διότι δεν έχεις κατανοήσει την πραγματική σου φύση. Νομίζεις
ότι είσαι ένας άνθρωπος και νομίζεις ότι είσαι μικρός και ασήμαντος, ενώ στην
πραγματικότητα δεν είσαι τίποτα από τα δύο»
Ξαφνιασμένος ο ανθρωπάκος όλο απορία ερωτά,
Ξαφνιασμένος ο ανθρωπάκος όλο απορία ερωτά,
-Πως; Δεν είμαι άνθρωπος; Μα δεν βλέπεις; Περπατώ, μιλώ, συμπεριφέρομαι σαν
άνθρωπος, είμαι άνθρωπος.
Με ηρεμία ο Σοφός αποκρίνεται,
-Αυτό που αποκαλείς άνθρωπο δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσωρινή μορφή
σου. Στην πραγματικότητα, δεν είσαι τίποτε άλλο παρά χώμα. Όταν κατανοήσεις την
βάση της φύσης σου, θα απαλλαχτείς από την μιζέρια σου και θα δεις ότι εγώ
είμαι εσύ, εσύ είσαι εγώ, και οι δύο είμαστε κομμάτι του ιδίου Όλου.
